Ախտորոշում - Գլոմերուլոնեֆրիտ

Գլոմերուլոնեֆրիտը հաճախ հայտնաբերվում է, երբ մեզի սովորական հետազոտությամբ ստացվում են շեղված ցուցանիշներ:

Գլոմերուլոնեֆրիտը կարող է հայտնաբերվել թեստերի միջոցով, եթե ունեք սուր հիվանդություն կամ մեկ այլ քրոնիկ խնդրի կապակցությամբ հերթական այցի ընթացքում սովորական թեստավորման ընթացքում: Ձեր երիկամների գործառույթը գնահատելու և գլոմերուլոնեֆրիտի ախտորոշումը հաստատելու հետազոտությունները ներառում են հետևյալը:

• Մեզի թեստ. մեզի անալիզը կարող է բացահայտել երիկամների վատ գործունեության նշաններ, ինչպիսիք են արյան կարմիր բջիջները (էրիթրոցիտներ) և սպիտակուցները, որոնք չպետք է լինեն մեզի մեջ կամ սպիտակ արյան բջիջները (լեյկոցիտներ), որոնք բորբոքման նշան են: Մեզի նմուշում նաև կարող են հայտնաբերվել թափոնային նյութեր:
• Արյան թեստեր. արյան նմուշների անալիզը կարող է հայտնաբերել արյան մեջ թափոնային նյութերի ակնկալվողից ավելի բարձր մակարդակ, հակամարմինների առկայություն, որոնք կարող են վկայել աուտոիմուն խանգարման, բակտերիալ կամ վիրուսային վարակի կամ արյան շաքարի բարձր մակարդակ, որը վկայում է շաքարային դիաբետի մասին:
• Պատկերային հետազոտություններ. եթե ​​ձեր բժիշկը հայտնաբերում է երիկամային հիվանդության տվյալներ, կարող է խորհուրդ տալ պատկերային հետազոտություններ, որոնք կարող են ցույց տալ երիկամի ձևի կամ չափի անկանոնություն: Այս հետազոտություններից են ռենտգենը, գերձայնային հետազոտությունը (սոնոգրաֆիա) կամ համակարգչային տոմոգրաֆիկ (ԿՏ) սքանավորումը:
• Երիկամների բիոպսիա. այս միջամտությունը ներառում է հատուկ ասեղի օգտագործում՝ երիկամային հյուսվածքի փոքր կտորներ հեռացնելու համար, որոնք դիտվում են մանրադիտակի տակ: Բիոպսիան օգտագործվում է ախտորոշումը հաստատելու և հյուսվածքային վնասման աստիճանն ու բնույթը գնահատելու համար:

Վաղ ախտորոշումը թույլ է տալիս նախաձեռնել համապատասխան բուժումներ՝ քանի դեռ կծիկների ախտահարումը չի հասցրել առաջացնել ծանր բարդություններ, որոնք կարող են վկայել երիկամների գործառույթի անդառնալի խանգարման մասին:

Գլոմերուլոնեֆրիտի տեսակները

Ձեր բժիշկն ախտորոշում է ոչ միայն գլոմերուլոնեֆրիտը, այլև փորձում ճշտել դրա տեսակը: Գլոմերուլյար հիվանդությունները դասակարգվում են պրոլիֆերատիվ և ոչ պրոլիֆերատիվ խմբերում։

Ոչ պրոլիֆերատիվ գլոմերուլոնեֆրիտ

Այս խումբը ներառում է գլոմերուլոնեֆրիտի այն ձևերը, որոնց ժամանակ երիկամի կծիկներում բջիջների քանակը չի փոխվում և սովորաբար ընթանում են նեֆրոտիկ համախտանիշով։

Ոչ պրոլիֆերատիվ գլոմերուլոնեֆրիտի ձևերից են՝

• նվազագույն փոփոխությունների հիվանդություն. երեխաների մոտ նեֆրոտիկ համախտանիշի զարգացման ամենահաճախակի պատճառն է
• ֆոկալ սեգմենտային գլոմերուլոսկլերոզ. կարող է կապված լինել այնպիսի հիվանդությունների հետ, ինչպիսիք են՝ ՄԻԱՎ/ՁԻԱՀ և ապօրինի ներարկային թմրամիջոցների գործածում (վիրուսային վարակների մեծ ռիսկ) կամ ժառանգական՝ ինչպիսին է Ալպորտի համախտանիշը, թեև 20-30% դեպքերում պատճառը հայտնի չէ
• թաղանթային (մեմբրանոզ) գլոմերուլոնեֆրիտ. հիվանդների մոտ 2/3 ունի աուտոհակամարմիններ Ֆոսֆոլիպազա A2 ընկալիչի դեմ, այլ պատճառներից են՝ կերակրափողի և թոքի քաղցկեղ, վարակներ, ինչպիսին է հեպատիտ B-ն, որոշ դեղամիջոցներ, ինչպիսին են պենիցիլինները, շարակցական հյուսվածքի մի շարք հիվանդություններ, ինչպիսին է համակարգային կարմիր գայլախտը
• բարակ հիմային թաղանթի հիվանդություն. հանդիսանում է բարորակ ընթացքով աուտոսոմ-դոմինանտ ժառանգական հիվանդություն, որն ուղեկցվում է մշտական մանրադիտակային արյունամիզությամբ
• ֆիբրոնեկտիկ գլոմերուլոպաթիա. գլոմերուլոնեֆրիտի հազվադեպ ձև է, որը զարգանում է աուտոսոմ-դոմինանտ ձևով և մոտ 40%-ը կապված է ֆիբրոնեկտին (FN1) գենի մուտացիայի հետ:

Պրոլիֆերատիվ գլոմերուլոնեֆրիտ

Այս խումբը ներառում է գլոմերուլոնեֆրիտի այն ձևերը, որոնց ժամանակ երիկամի կծիկներում բջիջների քանակն ավելանում է և սովորաբար ընթանում են նեֆրիտիկ համախտանիշով` մեզում արյուն, մեզի քանակի քչացում և բարձր արյան ճնշում։ Պրոլիֆերատիվ գլոմերուլոնեֆրիտը, հիվանդության տեսակից կախված, շաբաթների կամ ամիսների ընթացքում բերում է վերջնային երիկամների անբավարության։

Պրոլիֆերատիվ գլոմերուլոնեֆրիտի ձևերն են՝

• IgA նեֆրոպաթիա (Բերգերի հիվանդություն). ամենատարածված գլոմերուլոնեֆրիներից մեկն է, որը զարգանում է շնչառական վարակից մի քանի օր հետ և բնութագրվում է երիտասարդների մոտ ինքնաբուժվող նեֆրոպաթիայով և բնորոշվում է մեզի մեջ տեսանելի կամ ոչ տեսանելի արյան առկայությամբ, երբեմն զուգակցվում է թույլ սպտամիզության հետ և հազվադեպ՝ նեֆրիտիկ համախտանիշով
• հետվարակային գլոմերուլոնեֆրիտ. կարող է զարգանալ համարյա բոլոր վարակային հիվանդություններից հետո, սակայն մեծամասամբ զարգանում է թարախածին ստրեպտոկոկային վարակից հետո, երբ տարած ստրեպտոկոկային ըմպանաբորբից 1-2 շաբաթ հետո զարգանում է ընդհանուր թուլություն, սրտխառնոց և թույլ նեֆրիտիկ համախտանիշ՝ արյան ճնշման քիչ բարձացմամբ և մուգ շականակագույն մեզով արյունամիզությամբ (երեխաների մոտ կանխատեսումը դրական է, ինքնաբուժվում է 1-4 շաբաթվա ընթացքում, իսկ չափահասների մոտ կանխատեսումն ավելի վատն է)
• մեմբրանոպրոլիֆերատիվ գլոմերուլոնեֆրիտ (մեզանգիոկապիլյար գլոմերուլոնեֆրիտ). ընթանում է նեֆրիտիկ համախտանիշով և ունի վատ կանխատեսում
• արագ հարաճող գլոմերուլոնեֆրիտ (կիսալուսնաձև գլոմերուլոնեֆրիտ). ընթանում է նեֆրիտիկ համախտանիշով, որի բուժման մեջ օգտագործվում են կորտիկոստերոիդներ, սակայն կանխատեսումը վատն է: