Ախտորոշում - Գայլախտ (Լուպուս)

Համակարգային կարմիր գայլախտի ախտորոշումը դժվար է, քանի որ գանգատներն ու ախտանիշներն անձից անձ զգալիորեն տարբերվում են:

Գայլախտի գանգատներն ու ախտանիշները կարող են ժամանակի ընթացքում փոխվել և համընկնել բազմաթիվ այլ խանգարումների հետ:

Ոչ մի հետազոտություն չի կարող հստակ ախտորոշել գայլախտը: Ախտորոշելիս բժիշկները համադրում են արյան և մեզի թեստերի, գանգատների և ախտանիշների, ինչպես նաև ֆիզիկական քննության (բուժզննման) արդյունքները:

Լաբորատոր թեստեր

• Արյան ընդհանուր հետազոտություն (CBC). CBC-ն կարող է հայտնաբերել գայլախտին հաճախ ուղեկցող սակավարյունությունը (անեմիա), ինչպես նաև արյան սպիտակ բջիջների (լեյկոցիտներ) և թիթեղիկների (թրոմբոցիտներ) քանակների նվազեցում, էրիթրոցիտների նստման արագության (ԷՆԱ) նորմայից բարձր ցուցանիշներ (որպես համակարգային հիվանդության կամ բորբոքման ցուցիչ)։
• Երիկամային և լյարդային թեստեր. այս թեստերը կարող են հայտնաբերել գայլախտի պատճառով զարգացած լյարդի ախտահարման և (կամ) լուպուս-գլոմերուլոնեֆրիտի առկայությունը։
• Մեզի թեստ. մեզի շեղումները կարող են վկայել երիկամների լուպուս-ախտահարման մասին (պրոտեինուրիա, էրիթրոցիտուրիա և այլն):
• Հակակորիզային հակամարմնի (ANA) թեստ. ANA թեստի դրական պատասխանը վկայում է իմունային համակարգի ախտաբանական խթանման մասին (թեև դրական ANA-ով մարդկանց մեծ մասի մոտ կարող է գայլախտ չլինել):

Պատկերային հետազոտություններ

• Կրծքավանդակի ռենտգենը կարող է օգնել լուպուս-պլևրիտի հայտնաբերմանը:
• Էխոսրտագրությունը թույլ է տալիս ախտորոշել սրտի փականային և այլ ախտահարումները, որոնք կարող են զարգանալ և բարդացնել գայլախտի ընթացքը:

Բիոպսիա

• Երիկամների բիոպսիան կարող է օգնել լուպուս-գլոմերուլոնեֆրիտի ախտորոշմանը:
• Մաշկի բիոպսիան օգնում է մաշկի գայլախտային ախտահարման հաստատմանը: